Dziedzictwo Wiki
Advertisement

Jakże wysokie są drzewa, jakże jasne są gwiazdy i jakże jesteś piękna, o Arya Svit'kona.

Eragon podczas Święta Przysięgi Krwi, Najstarszy

Arya Dröttning, zwana też Cieniobójczynią (po pokonaniu Varauga) − elfka będąca jedną z głównych bohaterek cyklu Dziedzictwo, córka królowej Islanzadí i króla Evandara, który poległ w bitwie, gdy Arya była jeszcze młoda. Jest Smoczym Jeźdźcem związanym z Fírnenem. Po zakończeniu wojny z Galbatorixem została wybrana na królową elfów.

Jest mistrzynią miecza i magii. Stanowiła obiekt zauroczenia Eragona, który uważał ją za nadzwyczaj piękną i pragnął się z nią związać. Początkowo Arya trzymała Eragona na dystans głównie ze względu na różnicę wieku, a także toczącą się wojnę, nie chcąc, by takie sprawy odwróciły uwagę Jeźdźca od ważniejszych spraw. Po zakończeniu konfliktu Arya wspomniała jednak, że być może będą mogli związać się w przyszłości, a dowodem ich wzajemnego głębokiego zaufania była wymiana prawdziwych imion. Oboje liczą na ponowne spotkanie w przyszłości, choć ich obowiązki oraz dokonane przez nich wybory życiowe zmusiły ich do pozostania daleko od siebie.

Arya była jedyną dziedziczką tronu elfów, a poczas wojny z Galbatorixem pełniła funkcję ich ambasadora u Vardenów. Po śmierci swojej matki została królową elfów.

Charakterystyka

Wygląd

W książce Arya została opisana jako zjawiskowo piękna elfka o zielonych oczach w kształcie migdałów, długich, kruczoczarnych włosach i śniadej cerze. Wzrostem góruje nad większością mężczyzn, postawę ma wyważoną i pełną gracji. Ma zaokrąglony podbródek, pełne usta, wysokie kości policzkowe i długie rzęsy. Ma ostre rysy twarzy, typowe dla elfów. Ma też drobne stopy i smukłe dłonie.

Długie, kruczoczarne włosy podtrzymuje skórzaną opaską, zwłaszcza, gdy przebywa poza Ellesmérą. Jest też wówczas w pełni uzbrojona w miecz, który nosi u pasa, oraz łuk, który zawiesza na plecach. Przebywając w rodzinnym mieście pozwala sobie na swobodę i nosi włosy rozpuszczone, nie nosi też przy sobie broni.

Mimo królewskiego pochodzenia oraz swojego piękna, Arya najczęściej odziewa się dość skromnie. Nosi miękką, zieloną tunikę, spiętą pasem ozdobionym kamykami księżycowymi, a do tego filcowe spodnie i miękkie skarpety.

Cechą charakterystyczną jej wyglądu jest tatuaż yawë, namalowany granatowym atramentem i widniejący na lewym ramieniu elfki.

Jest niezwykle sprawna fizycznie. Posługuje się wąskim mieczem o lekko zakrzywionym jelcu.

Własności

  • Miecz - miecz o zakrzywionej i zwężającej się klindze; pierwsza broń elfki.
  • Łuk - obok miecza, podstawowa broń używana przez elfkę.
  • Elficka korona - Arya zaczęła nosić ją po tym, jak została wybrana na nową królową elfów po śmierci matki.
  • Támerlein - miecz Jeźdźca, który otrzymała od lorda Fiolra po tym, jak wykluł się dla niej Fírnen. Rhunön poddała miecz kilku modyfikacjom tak, by mógł on lepiej służyć Aryi.

Charakter

Elfkę charakteryzuje stoicki i wyważony sposób bycia. Sprawia wrażenie zamkniętej w sobie i spiętej, niemal nigdy nie okazuje emocji. Jest bardzo nieufna i nie dzieli się z nikim swoimi tajemnicami, nawet własnej matce. Jej zachowanie w dużej mierze wynika z jej wieku, a także z ciężkich doświadczeń, które zebrała podczas swojego dotychczasowego życia. W młodości wdała się w konflikt ze swoją matką, która nie zgadzała się z przyjęciem przez nią yawë; później doznała wielu strat i cierpień jako ambasadorka Vardenów, choćby utraty swoich przyjaciół Fäolina (który był także jej partnerem) i Glenwinga, czy tortur w Gil'eadzie. Między innymi z tych powodów nie czuła się pewnie po powrocie do elfów; przez cały okres swojej służby obracała się głównie w towarzystwie ludzi i krasnoludów.

Co jest dość typowe dla wszystkich elfów, Arya nie wierzy w istnienie bogów, między innymi krasnoludzkich. Z tego powodu doszło nawet do ostrej dyskusji pomiędzy nią a Gannelem, krasnoludzkim kapłanem. Wówczas ujawniła się również jej inna cecha, mianowicie skłonności do zaciekłych kłótni; choć była osobą opanowaną, gdy straciła cierpliwość, nigdy nie ustępowała.

Dopiero jakiś czas po powrocie do Ellesméry elfka zdawała się w pewnym stopniu odzyskiwać dawny entuzjazm, a także zaufanie do innych. W jednej z rozmów z Eragonem wyznała, że przed uwięzieniem w Gil'eadzie była inną osobą i dawniej potrafiła tańczyć i śmiać się jak inne elfy. Wówczas pozwoliła też sobie na pogłębienie relacji z Eragonem, którego początkowo stanowczo odrzucała. Uleczyła jego drobną ranę, mimo, że mógł zrobić to samodzielnie.

W czasie poprzedzającym bitwę w Urû'baenie matka i córka bardzo zbliżyły się do siebie, dlatego śmierć Islanzadí mocno wstrząsnęła Aryą, mimo, że w tym samym czasie zginął także Galbatorix i wojna dobiegła końca. Elfka bardzo długo przeżywała stratę i częściowo ukoiło ją dopiero wyklucie się Fírnena. Wówczas Arya jakby odżyła, w jej zachowaniu pojawiło się dużo optymizmu i entuzjazmu. Jeszcze zacieśniła więzi z Eragonem; dawniej, gdy Eragon podczas jednej ze swoich pierwszych lekcji stworzył jej fairth, była speszona i urażona, lecz gdy chłopak ponownie przywołał jej wizerunek podczas pierwszego ich spotkania po wykluciu się jej smoka, zareagowała wzruszeniem i wdzięcznością. Co więcej, ten wyraz uczuć z jego strony skłonił ją do zdradzenia mu swojego prawdziwego imienia.

Nie toleruje jedzenia mięsa jak większość elfów i Jeźdźców.

Arya zdawała się przejąć ludzkie poglądy, na przykład ten, że kobiety mają usługiwać swoim mężom. Właśnie dlatego w rozmowach z Eragonem podkreślała, że nie jest "bezradną niewiastą" i potrafi o siebie zadbać. Jednocześnie nie potrafiła zrozumieć tego, że ludzkie kobiety i mężczyźni ubierają się inaczej; elfy nie uznawały aż tak znaczących różnic.

Arya jest silną i utalentowaną wojowniczką oraz magiem. Walczyła podczas wielu ważniejszych bitew Vardenów, m.in. o Farthen Dûr i na Płonących Równinach. Była bardzo oddana sprawie, w którą się zaangażowała, mimo urazów i nienajlepszych stosunków z niektórymi sprzymierzeńcami, czy własną rodziną. Była gotowa poświęcić życie, co udowodniła, nie poddając się mimo tortur zadawanych przez Durzę.

Moce

Podczas pierwszych trzydziestu lat swojego życia Arya była ćwiczona w walce mieczem i magią; po tym czasie, gdy stała się dostatecznie silna, podjęła się opieki nad jajem Saphiry.

Jako elf, Arya dysponuje bardzo czułymi zmysłami, a także ogromną siłą fizyczną i sprawnością.

Jako mag dysponuje ogromną mocą, nawet według standardów elfów; podczas testu umiejętności Eragona przeprowadzanego prze Bliźniaków przywołała istotę srebra, co jest uważane za jedną z trudniejszych sztuk magicznych, w której nawet drobne niedociągnięcie grozi śmiercią. Zdołała rozbić mieczem szeroki na 200 stóp Gwiaździsty Szafir i magią powstrzymać spadanie jego odłamków, by nie przygniotły Eragona (choć zaklęcie to kosztowało ją dużo energii i w rezultacie straciła potem przytomność). Zdołała również z dużą precyzją przenieść jajo Saphiry przez dużą część Alagaësii w miejsce, w którym znajdował się Eragon, a także kontaktować się telepatycznie z innymi, również na ogromne dystanse.

Dysponuje też niezwykle silnym umysłem - przez wiele tygodni powstrzymywała Durzę przed wtargnięciem do jej umysłu, mimo, że pozostawała nieprzytomna i podawano jej truciznę.

Należała do grupy trzynastu elfickich magów wspierających Eragona w walce z Murtaghiem i Cierniem. Wszyscy razem zdołali ich przegnać, chociaż nie pokonać, a wysiłek związany z walką ze smokiem i Jeźdźcem oraz wspierających ich licznych Eldunarí wyczerpał nawet Aryę.

Podczas oblężenia Feinster zabiła Cienia Varauga, stając się czwartym Cieniobójcą w historii. Podczas ostatecznego starcia Vardenów z Imperium zabiła Shruikana, będącego wówczas największym żyjącym smokiem, wspinając się po jego ciele i wbijając mu Dauthdaert w oko. Sama jest także Smoczym Jeźdźcem.

Światło pochodzące z jej zaklęć ma zieloną barwę.

Arya jest jedną z czterech osób, które znają imię pradawnej mowy, co czyni ją niemal bezgranicznie potężnym magiem.

Tytuły

  • Dröttning - po śmierci Islanzadí, Arya została królową elfów.
  • Dröttningu - miano to nosiła jako córka królowej.
  • Ambasadorka elfów u Vardenów - Arya służyła Vardenom jako przedstawicielka elfów, podtrzymując sojusz łączący jej rasę z buntownikami.
  • Strażniczka smoczego jaja - elfka nie tylko strzegła jaja, ale również przewoziła je pomiędzy Vardenami w Farthen Dûrze a elfami w Ellesmérze, szukając nowego Jeźdźca.
  • Cieniobójczyni - po pokonaniu Varauga.
  • Shur'tugal (Smoczy Jeździec) - elfka została wybrana na Jeźdźca przez smoka Fírnena.
  • Smokobójczyni - po zabiciu Shruikana.
  • Svit-kona - tak kilkakrotnie zwrócił się do niej Eragon, by podkreślić, że uważa ją za bardzo mądrą kobietę.
Poprzednik Pozycja Następca
Brom Elficki ambasador Vanir
Poprzednik Pozycja Następca
Arva posiadacz Támerleina brak
Poprzednik Pozycja Następca
Islanzadi władca elfów brak

Życie prywatne

Arya zdradziła raz, że bardzo ceniła Fäolina, elfa, który towrzyszył jej podczas podróży ze smoczym jajem, jednak nigdy nie zdradziła nic więcej. Christopher Paolini potwierdził jednak, że ich dwoje łączyło uczucie i byli w związku[2]. Fäolin zginął podczas ataku Durzy i podległych mu urgali i od tamtej pory elfka nie związała się z nikim innym.

Odkąd Eragon zaczął okazywać elfce swoje uczucia, ta raczej trzymała go na dystans, choć kilkakrotnie dawała do zrozumienia, że również darzy go sympatią. Okazywała mu troskę, a także wyrażała wdzięczność, że walczą wzajemnie u swojego boku. Po tym, jak Arya strzaskała sporządzony przez Eragona fairth z jej wizerunkiem, Oromis stwierdził, że nie ma wątpliwości, iż Arya lubi Eragona, jednak jest gotowa poświęcić własne szczęście dla większej sprawy (jaką była wojna z Galbatorixem).

Dowodem zaufania i uczucia, jakim Arya darzyła Eragona, były choćby jej zwierzenia dotyczące jej przeszłości. Jedno z ich głębszych porozumień nastąpiło podczas walki na miecze pod Dras-Leoną, gdy Glaedr po długim czasie odezwał się poprzez swoje Eldunarí i poradził Eragonowi, by nauczył się widzieć to, na co patrzy. Jeździec bowiem przegrywał walki z elfką, co miało być spowodowane jego rozkojarzeniem. Podczas którejś z walk Eragon stwierdził, że "widzi" Aryę, na co ona zareagowała błyskiem w oczach, który szybko zniknął. To sugeruje, że Eragon nie był elfce zupełnie obojętny. Na krótko przed ich ostatecznym rozstaniem oboje podzielili się swoimi prawdziwymi imionami i zaakceptowali siebie pomimo swoich wad, przypieczętowując tym samym najgłębszą z możliwych więzi.

Biografia

Dzieciństwo i wczesne lata

Arya urodziła się rok przed Upadkiem, co oznacza, że w zakończeniu Dziedzictwa liczyła sobie 103 lata.

Przez pierwszych trzydzieści lat życia mieszkała w Ellesmérze, gdzie była szkolona w szermierce i walce magią. Nie mogąc znieść zamknięcia w Du Weldenvarden - nauki, pracy, magii i zajmowania się własnymi projektami - postanowiła stawić czynny opór władzy Galbatorixa. Przyjęła yawë i postanowiła rozpozcąć działalność jako ambasador elfów u Vardenów. Pełniła tę funkcję przez siedemdziesiąt lat, z czego dwadzieścia ostatnich spędziła, chroniąc i przewożąc ocalone przez Broma i Jeoda jajo Saphiry z Farthen Dûru do Ellesméry w nadziei na znalezienie nowego Smoczego Jeźdźca.

Eragon

Porwanie i tortury

Smoczykurier

Arya transportująca jajo

Dzięki informacjom uzyskanym od Bliźniaków, Galbatorix wysłał Cienia Durzę, by odzyskał jajo Saphiry. Cień zorganizował zasadzkę i wraz z oddziałem urgali zaatakował jadących konno lasem Aryę i jej dwóch strażników, Fäolina i Glenwinga, otaczając ich kręgiem płomieni i uniemożliwiając ucieczkę. W wyniku ataku towarzysze elfki zginęli, zaś Arya tuż przed pojmaniem zdążyła teleportować jajo w okolice Carvahall w nadziei, iż przejmie je Brom (jednak za sprawą ingerencji Eldunarí z Krypty Dusz jajo wylądowało przed polującym w Kośćcu Eragonem). Durza, wściekły z powodu utraty jaja, zabił w szale urgali i zabrał nieprzytomną elfkę do Gil'eadu.

To były najdłuższe dni w życiu Aryi. Durza odurzał ją narkotykiem zwanym Skilna Bragh i torturował na wymyślne sposoby - elfka była chłostana, piętnowana rozpalonym żelazem w kształcie szponów, bita do nieprzytomności - wszystko po to, by wyciągnąć od niej informacje na temat elfów (zwłaszcza tego, gdzie się ukrywają), Vardenów i pradawnej mowy, a także, dokąd posłała jajo Saphiry. Gdy kaci posuwali się za daleko, Cień leczył jej rany antidotum z nektaru Tunivor, by następnego dnia móc zacząć tortury od nowa. Arya była bliska temu, by popaść w obłęd. Słyszała ptasie trele w miejscach, gdzie nie dotarł żaden ptak, i widziała rzeczy, które nie miały prawa istnieć. W takim stanie była, gdy ukazała się we śnie Eragonowi. Niezadowolony z nieprzynoszących rezultatów wysiłków Durzy, Galbatorix miał rozkazać, by elfka została przeniesiona do Urû'baenu, gdzie zająłby się nią osobiście - jednak rozwój wydarzeń zapobiegł temu, jako że Arya została uwolniona przez Eragona, Saphirę i Murtagha podczas ich podróży do Vardenów.

Ratunek

Podczas swojej podróży najpierw z Bromem, a następnie z Murtaghiem, Eragon miał we śnie wizje przedstawiające Aryę w jej celi. Później elfka przedstawiła mu swoją hipotezę - podczas uwięzienia jej duch szukał kogoś bliskiego kto mógłby jej pomóc, a w związku z długim przebywaniem z jajem Saphiry, między nią a smoczycą wytworzyła się silna emocjonalna więź. Eragon, jako Jeździec Saphiry, nawiązał z nią we śnie kontakt. Gdy został uwięziony w Gil'eadzie, od razu rozpoznał prowadzoną przez żołnierzy Aryę.

Podczas gdy Murtagh i Saphira wprowadzali w życie swój plan uwolnienia Eragona, Jeździec uwolnił Aryę, która, nie wiedząc z kim ma do czynienia, wpadła w trans. Po dołączeniu do Murtagha, który przygotował drogę ucieczki, i przegnaniu Cienia trójka uciekinierów odleciała na Saphirze poza miasto. Gdy dotarli dość daleko, Eragon odkrył rany Aryi i z pomocą smoczycy uleczył je.

Arya celowo utrzymywała się w głębokim transie, by spowolnić działanie trucizny i tym samym odwlec spowodowaną przez nią śmierć. Zareagowała gwałtownym i silnym atakiem umysłowym, gdy Eragon usiłował się z nią mentalnie skontaktować. Odkrywszy, że ma do czynienia z Jeźdźcem (który przysiągł w pradawnej mowie, że nie ma wobec niej złych zamiarów), przeprowadziła z nim oszczędną rozmowę, udzielając wskazówek, jak odnaleźć Vardenów. Nie kontaktowali się więcej, jako że nawet umysłowa rozmowa wyczerpywała siły elfki.

Farthen Dûr

Eragon, Murtagh i Saphira przetransportowali elfkę do Farthen Dûru, gdzie udzielono jej niezbędnej pomocy medycznej. Gdy tylko doszła do siebie, przeprowadziła próbę miecza z Eragonem. Gdy wybuchła bitwa o Farthen Dûr, Arya dołączyła do walki, mówiąc Eragonowi, że nie jest ludzką kobietą, która ucieka w razie zagrożenia.

Podczas bitwy zmuszona była zostać z Saphirą i pomóc jej z wgniecioną zbroją. W tym czasie Eragon zjechał ślizgawką Vol Turin, by zmierzyć się z Durzą. Gdy walczyli, Arya odwróciła uwagę Cienia, rozbijając Isidar Mithrim. Pozwoliło to rannemu Jeźdźcowi zadać ostateczne pchnięcie w serce, dzięki czemu zabił Cienia.

Najstarszy

Podróż do Ellesméry

Arya towarzyszyła Eragonowi w podróży do Ellesméry, by po wielu latach powrócić do swojej ojczyzny i spotkać się ze swoją matką. Podczas wspólnej przeprawy rzeką Edda oboje się zaprzyjaźnili. Po dotarciu do Du Weldenvarden podróżnicy byli świadkami inwokacji Dagshelgr, która wzmogła w Eragonie uczucia do elfki.

Podczas szkolenia Eragon wielokrotnie okazywał Aryi swoje zainteresowanie, ona jednak stanowczo odrzucała jego zaloty, tłumacząc, że między nimi jest zbyt duża różnica wieku, poza tym oboje muszą skupić się na swoich zadaniach. Po szczególnie śmiałej deklaracji Eragona podczas Agaetí Blödhren Arya wróciła do Vardenów, głównie po to, by nie rozpraszać Eragona swoją obecnością.

Dołączywszy do buntowników, pomagała im w przygotowaniu ataku na siły Imperium. Walczyła podczas bitwy na Płonących Równinach, gdzie wraz z dwunastką innych elfów pod dowództwem Blödhgarma wspierała Eragona swoją wiedzą magiczną i energią. Po ucieczce Murtagha i Ciernia Arya była jedną z pierwszych osób, które dowiedziały się od Eragona, jakoby Murtagh był jego rodzonym bratem.

Brisingr

Wspólna podróż przez Imperium

Gdy tylko Arya dowiedziała się, że po szturmie na Helgrind Eragon pozostał tam i nie wrócił wraz z Saphirą, postanowiła go odnaleźć, by upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Pobiegła z Surdy w kierunku Dras-Leony i zatrzymała się w miejscowości Eastcroft, gdzie zamierzała przenocować. Ubrała się w sposób upodabniający ją do człowieka, aby nie wzbudzać sensacji ani podejrzeć. Siedząc z głową ukrytą pod kapturem w karczmie, przykuła zainteresowanie nieco podpitych mężczyzn, którzy czynili w jej kierunku sprośne uwagi. Wówczas Eragon, który akurat również przebywał w Eastcroft, odwrócił ich uwagę od elfki i oboje zdumieli się na swój widok. Nazajutrz wymknęli się z miasta i skierowali się z powrotem w kierunku Surdy.

W drodze powrotnej natknęli się na liczny patrol Imperium, przed którym nie zdołali się ukryć i podjęli walkę. Zdołali pokonać przeciwników, choć Eragon został ranny; Arya uleczyła jego uszkodzoną przy uderzeniu rękę.

Nocą, którą spędzili w obozowisku, dyskutowali na temat tego, jak zabijanie innych wpływa na ich charakter i psychikę. Szczera rozmowa skłoniła Aryę do tego, by zwierzyć się Eragonowi na temat jej życia, przede wszystkim traumatycznych doświadczeń; w wyrazie bliskości, która ich połączyła, złączyli nawet dłonie. Eragon przywołał dla niej lilię, która bardzo spodobała się elfce; następnie sama uplotła ze źdźbeł trawy statek, który następnie zaczarowała tak, by aż do końca świata żeglował w powietrzu po świecie, czerpiąc energię niezbędną do podtrzymania lotu z roślin, nad którymi będzie przelatywał. Tej samej nocy natknęli się na duchy, którymi zachwycił się zwłaszcza Eragon. Zadowolone z rozmowy obdarowały ich złotymi liliami.

Dziedzictwo

Bitwa o Feinster i pokonanie Cienia

Podczas bitwy o Feinster Arya i Blödhgarm przeniknęli do miasta, by otworzyć zabezpieczoną magią bramę. Zostali jednak wykryci i gdyby nie interwencja Eragona i Saphiry, zginęliby. Eragon przepędził żołnierzy, zaś Arya z tpwarzyszącym jej elfem otworzyli Vardenom bramę.

Mimo toczącej się bitwy, Eragon nie mógł się powstrzymać przed wyjawieniem Aryi prawdy na temat swojego ojca, którą niedawno odkrył.

Arya towarzyszyła Eragonowi i Saphirze w pogoni za magami, odpowiedzialnymi za zabezpieczanie bram, i w ślad za nimi dotarli do zamku, gdzie zebrali się w kręgu i nucili zaklęcia. Lady Lorana, zarządczyni miasta, wyjaśniła im, że zamierzają przywołać Cienia, i poprosiła najeźdźców o pomoc. Arya i Eragon nie zdążyli jednak przełamać ochronnych zaklęć magów ani ich zabić, przez co próba stworzenia Cienia zakończyła się powodzeniem. Varaug zaatakował Aryę, podczas gdy Eragon usiłował opanować jego umysł. Cień zdekoncentrował się na krótką chwilę, która wystarczyła, by Arya pchnęła Varauga w serce. Wróg zginął, a kryjące się w nim duchy zostały uwolnione.

Po sukcesie w zdobyciu miasta Eragon opowiedział Aryi o śmierci Oromisa i Glaedra, którą postrzegał podczas bitwy poprzez jego Eldunarí. Zdradził także jej oraz Nasuadzie tajemnicę serc serc smoków i ujawnił im to powierzone mu przez Glaedra.

Bitwa o Belatonę

Arya uczestniczyła w wyjątkowo problematycznym oblężeniu Belatony, w której bardzo wielu żołnierzy przyrzekło Galbatorixowi wierność w pradawnej mowie. Elfka stała na czele kampanii u boku Eragona i Saphiry, jako że we trójkę stanowili potężnych przeciwników, którym, jak wierzyli, nikt nie będzie w stanie się sprzeciwić. Lord Bradburn, w obawie przed najeźdźcą, posłał jednego ze swoich żołnierzy, by dokonał zamachu na Saphirę przy użyciu Dauthdaert, broni śmiertelnie niebezpiecznej dla smoków. Choć smoczyca została ranna, nie zginęła, zaś Arya rozpoznała broń, jako że stanowiła ona ważny element historii i kultury elfów. Zidentyfikowała również ten konkrentny egzemplarz Dauthdaert jako Niernen. Uświadomiła Eragonowi, że lanca może okazać się skuteczną bronią przeciwko Cierniowi i Shruikanowi.

Oblężenie Belatony zakończyło się sukcesem.

Dalsze szkolenie Eragona

Po nieudanej próbie przypuszczenia szturmu na Dras-Leonę, Eragon skupił się na ćwiczeniu szermierki, by podciągnąć umiejętności, którymi nie dorównywał swoim wrogom. W tym celu ćwiczył głównie z Aryą, która za każdym razem pokonywała go w pojedynkach. Elfka wykorzystywała fakt, że Jeździec darzy ją uczuciem, skutecznie go rozpraszając. Właśnie te pojedynki skłoniły Glaedra do zaangażowania się w dalsze szkolenie Jeźdźca, które zaniedbał przez rozpacz po śmierci Oromisa. Złoty smok zwrócił Eragonowi uwagę, że powinien nauczyć się widzieć, to na co patrzy, mając na myśli Aryę. Dzięki jego uwagom i technice zwanej Drogą Wiedzy Jeździec zaczął uważniej studiować ruchy elfki i prawidłowo interpretować jej technikę walki.Eragon w końcu poczynił postępy i kilkakrotnie pokonał elfkę, co podczas późniejszych treningów zdarzało mu się coraz częściej.

W trakcie tych pojedynków Eragon i Arya nie tylko pogłębili łączącą ich przyjaźń, lecz stali się również doskonale skoordynowanymi towarzyszami broni.

Wiki
Ten artykuł to tylko stub i wymaga rozbudowy bądź uporządkowania.
Wiki


Przypisy

Linki zewnętrzne

Advertisement